قراردادهای فارسی
اصطلاحات مختلفی در قوانین و مقررات کشورهای گوناگون برای بیان حقوقی توافق الزام آور بین طرفین یک توافق جود دارد. رایج ترین این عناوین عقد و دیگری قرارداد است. در ماده ۱۹۱ قانون مدنی عقد اینچنین تعریف میشود: عقد محقق میشود به قصد انشا به شرط مقرون بودن به چیزی که دلالت بر قصد کند. هرچند عنوان عقد مکررا در قانون مدنی و سایر قوانین الزام آور به کار برده شده ولی درواقع کاربرد کمتری دارد. اصطلاح رایج تر در عرف قراردادی کلمه قرارداد است که اصطلاحی عام است و کاربردهای متنوعی دارد. کلمه ی قرارداد در قانون مدنی تنها یک جا به کار رفته است. در ماده ۱۰ ق.م. آمده است: قراردادهای خصوصی نسبت به کسانی که آن را منعقد نموده اند در صورتی که مخالف صریح قانون نباشد، نافذ است.
برای تدوین یک قرارداد باید به نکات گوناگونی توجه کرد. طبق ماده ۱۹۰ ق.م. برای صحت هر معامله شرایط اساسی ذیل اساسی است:
۱. قصد طرفین و رضای آنها؛
۲. اهلیت طرفین؛
۳. موضوع معین که مورد معامله باشد؛
۴. مشروعیت جهت معامله است.
این شرایط تنها ضامن صحت قرارداد است. باید توجه داشت تا از ذکر شروط مبطل عقد پرهیز شود. در قرارداد باید از مبهم گویی، کلی گویی، لغات دوپهلو،استعارات، اصطلاحات کنایی و هر آنچه باعث شک و تردید در مفهوم متن قرارداد می شود پرهیز گردد. موارد نقض تعهد که منجر به حق فسخ یا خسارت میگردد تعیین گردند. برای جلوگیری از رجوع به دادگاه برای تعیین میزان خسارت، وجه الترام عادلانه مشخص شود. هر قراردادی مواردی مخصوص به خود دارند که باید مورد توجه طرفین قرار گیرند تا از اختلاف جلوگیری شود. برای نوشتن قرارداد بهتر است از قراردادنویس متخصص استفاده شود. در بعضی قرارداد ها وجود متخصص فنی و مالی نقش اساسی دارد.