موافقتنامه و کاربرد آن
عنوان موافقت نامه از منظر لغوی مرادف با عنوان توافق نامه است، لکن تقریبا از زمانی که سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور از این عنوان برای اسناد قراردادی منتشره خود استفاده نموده، این اصطلاح برای قراردادنویسان نهادینه گردیده و برابر با تعریف مندرج در ماده ۲ شرایط عمومی پیمان نشریه شماره ۴۳۱۱ منتشره سازمان مذکور، عبارتست از:
«سندي كه مشخصات اصلي پيمان مانند: مشخصات طرفین، موضوع، مبلغ و مدت پيمان، در آن ذکر شده است. مدلی که سازمان مدیریت و برنامه ریزی کشور برای اسناد همسان قراردادی منتشره خود انتخاب نموده بدین نحو است که قرارداد را مشتمل بر چند سند عمده بر می شمارد.»
این اسناد عبارتند از:
- موافقت نامه؛
- شرایط عمومی؛
- شرایط خصوصی؛ و
- دیگر اسناد فنی، مالی، زمانی و سازمانی.
مطابق بند ۱-۲ شرایط عمومی منتشره سازمان مذکور طی شماره ۲۴۶۰/۵۴ -۸۴۲/۱۰۵ مورخ ۲۹/۴/۱۳۷۹با موضوع موافقت نامه و شرايط عمومي همسان قراردادهاي خدمات مشاور آمده است:
"موافقت نامه سندي است‌كه در آن مشخصات اصلي‌قرارداد، مانند مشخصات دو طرف، موضوع، مدت، حق الزحمه و تعهدات دو طرف بيان شده است و بايد به امضاي هر دو طرف برسد."
در واقع در سند موافقت نامه، تنها ارکان اساسی یک قرارداد مورد بحث قرار می گیرند و تفصیل شرایط قرارداد، در شرایط عمومی و تغییرات قراردادی نسبت به شرایط عمومی (در مواردی که طبق شرایط عمومی مجاز تشخیص داده شده است)، در شرایط خصوصی نوشته می‌شود.
لازم به ذکر است که مطابق ماده ۲۳ قانون برنامه بودجه مصوب ۱۳۵۳ و دستورالعمل اجرایی آن، تنها شرکت های دولتی ملزم به تبعیت از قواعد شرایط عمومی پیمان هستند و شرکت های خصوصی تنها در صورت پذیرش، ملزم به رعایت آن خواهند بود و در سایر موارد اختیاری است.
البته از این عنوان در موارد دیگری به صورت متفرقه و در محل معنای عمومی خودش استفاده می‌گردد ولی در محلی که به شرح بالا گفته شد پرکاربرد و مورد استفاده عمومی است.